یادداشت زیر به قلم حجت الاسلام والمسلمین رضا غلامی رئیس مرکز پژوهشهای علوم انسانی اسلامی صدرا در مورد عاشورا نگاشته شده است که اکنون آنرا با هم می خوانیم.

هر سال که می گذرد به لطف الهی بر ابعاد و عمق مراسم عظیم عزاداری حسینی (علیه السلام) به ویژه در دهه اول ماه محرم افزوده می گردد. شور حسینی (علیه السلام) در عمق قلب جوانان ما خانه کرده است. محرم که می رسد همه با هر سر و شکلی، منقلب می شوند و با مختصر نام و یادی از حسین (علیه السلام) اشک از چشمانشان سرازیر می گردد. کشتی نجات امام حسین (علیه السلام) راه افتاده و فوج فوج همه خصوصاً جوانان را سوار می کند. ما در حال غرق شدن در دریای طوفانی و مواج دنیا هستیم و فقط کشتی حسینی است که در این وضع می تواند ما را از مرگ حتمی نجات دهد.

همه باید توجه کنند، دشمن از گسترش فزایندۀ گرایش جوانان به مجالس حسینی (علیه السلام) به وحشت افتاده است. تا زمانیکه جوانان ما حسینی (علیه السلام) باشند، هیچ قدرتی قادر به از پا درآوردن این کشور و حاکم کردن مجدد نظام طاغوت در ایران نخواهد بود. لذاست که امام راحل (قدس سره الشریف) فرمود، ما هر چه داریم از مجالس حسینی (علیه السلام) است. بله، حقیقتاً ما هر چه داریم از این اشک ریختن ها و سینه زدن هاست. مبادا کسی فریب شیاطین را بخورد و بگوید این مجالس و این عزاداری ها به چه دردی می خورد!؟ بهتر است بگوییم، اگر چیز بدرد خوری در زندگی ما وجود داشته باشد، همین برپایی و شرکت در مجالس حسینی است. همین سیاه پوشی ها و همین دسته های سینه زنی است. همین به کوچه و خیابان ریختن ها و بر سر و سینه زدن هاست.

شیاطین می گویند، چرا برای اتفاقی که هزار و چهارصد سال پیش افتاده است اشک می ریزید و بر سر و سینه می زنید؟ در جواب می گوییم، اولاً مصیبتی که بر حسین (علیه السلام) و اهل بیت شریف امام (علیهم السلام) وارد شد آنقدر عظیم بود و هست که اگر تمام عمرمان هم اشک بریزیم و بر سر و سینه بزنیم و از خداوند چندباره برای این کار عمر دوباره بگیریم و آن را هم صرف عزاداری کنیم، معلوم نیست گوشه ای از این مصیبت را نیز درک کرده و ذره ای از حق آن را ادا کرده باشیم. ضمن آنکه این مصیبت با هیچ مصیبتی قابل مقایسه نیست. بر مسلمانان مصیبت زیاد وارد شده است اما هیچکدام با مصیبت حسینی نمی تواند هم وزن تلقی شود. بعضی ها به غلط مصیبت شهادت مجاهدان فی سبیل الله در دفاع مقدس و غیره را با مصیبت شهادت امام حسین (علیه السلام) مقایسه می کنند لکن مصیبت کربلا کجا و مصیبت های ما کجا؟ ثانیاً ما با این اشک ریختن ها و سینه زدن ها اعلام می کنیم خون گرم حسینی (علیه السلام) در رگ های جوانان ما جاری است و محال است اجازه دهیم حادثه کربلا دوباره در تاریخ تکرار شود.

از طرف دیگر بدانیم، اگر عشق حسین (علیه السلام) در قلب کسی نجوشد، گوهر انسانیت در قلب او می میرد و در واقع، این عشق حسینی (علیه السلام) است که کرامت خالصانه و بی ریا را در قلب انسان ها زنده نگاه داشته است. برادران و خواهران، هر یک ریالی که به درستی صرف مجالس حسینی (علیه السلام) می شود، هزاران برابر زایش دارد و جامعه را از فقر و فلاکت حقیقی نجات می دهد. شیاطین می گویند بیایید به جای پول خرج کردن برای مجالس حسینی، به فقرا کمک کنید. این در حالی است که توجه داشته باشید، اگر مجالس حسینی (علیه السلام) که اتفاقاً عمده آنها را همین پابرهنه های جامعه ما برپا می کنند نبود، سر چشمه انفاق و کمک به نیازمندان نیز خشک می شد و دیگر انگیزه ای برای کمک به آنها باقی نمی ماند. در حقیقت، همین مجالس حسینی است که پایه و اساس رسیدگی به محرومان جامعه را گذاشته و روز به روز آن را تقویت می کند.

همچنین مبادا فریب شیاطین را بخوریم و بگوییم عوام که فلسفه عاشورا را متوجه نمی شوند و فقط از سر ترحم و دلسوزی اشک می ریزند، پس چه فایده؟ عزیزان، همین دلسوزی ها مقدمه فهم جوهر عاشورا و نهضت حسینی (علیه السلام) است ضمن آنکه خیلی اوقات، بر خلاف ظاهر، عوام مردم چنان فهم عمیقی از قضیه کربلا دارند که صدها نخبه و آدم تحصیل کردۀ پرادعا، از یک صدم چنین فهمی نیز برخوردار نیستند. در طول تاریخ نیز این مساله بارها ثابت شده است بطوریکه عامه در خیلی جاها از خاصه در درک اوضاع، در جهت دفاع از اسلام و تبعیت از امام (علیه السلام) جلو افتاده‌اند.

این روزها در کنار رشد چشم گیر و حقیقتاً  بی سابقه مجالس عزاداری، برخی انحرافات و بدعت ها نیز به چشم می خورد که نگران کننده است. با این وجود، نباید به هیچ وجه از ترس انحرافات، برپایی مجالس امام حسین (علیه السلام) را با محدودیت روبرو کنیم. خیر، مجالس باید بر اساس سنت های حسنه مردم ایران با شکوه و بی کم و کاست برگزار شود در عین حال جلوی انحرافات نیز گرفته شود. اساساً هنر هیأتی ها خصوصاً روحانیت جلیل القدر که ستون خیمه عزاداری ها به شمار می روند، این است که بدون ایجاد محدودیت در برنامه ها و خشکاندن انگیزه ها و از طریق ایجاد بصیرت در بین جوانان و نشان دادن خط دشمن درونی وبیرونی در این زمینه، عیوب را گام به گام و با ظرافت و هوشمندی رفع کنند.

در این بین، آمدن دسته های عزاداری در کوچه و خیابان خیلی مهم است. مبادا کسی به اسم ایجاد ترافیک و غیره آمدن دسته ها به کوچه و خیابان را کم رنگ کند، خیر، دسته ها مانند گذشته باید بیرون بیایند و پلیس هم وظیفه دارد برای کاهش تبعات ترافیکی، دسته ها را همراهی کند. دسته ها می بایست با سر زدن به مساجد، تکایا و از همه مهم تر، منزل شهداء و آسایشگاه جانبازان، فضای شهر و محله را حسینی و کربلایی کنند. در دهه اول محرم باید شهر و روستای ما کاملا متفاوت شود و این تفاوت، هم با سیاهپوش کردن و به اهتزاز در آوردن پرچم حسینی (علیه السلام) و هم با آمدن دسته ها به بیرون و انجام علنی عزاداری محقق می شود.

یک مساله مهم دیگر نیز پیوند خوردن شرایط روز انقلاب و دنیای اسلام با اشعار مداحان اهل بیت(علیهم السلام) است. امروز آنچه در دنیای اسلام رقم می خورد برای ما فوق العاده مهم و سرنوشت ساز است و نمی تواند در مجالس عزاداری به آن کم عنایتی شود. قضیه مبارزه با جلاّدان بی دین داعشی و دفاع از حرم اهل بیت(علیهم السلام) در سوریه و عراق و شهدایی که هر روز در لبنان، عراق، ایران و غیره تشییع می شوند باید در اشعار مداحان ظهور و بروز پیدا کند. این بچه‌ها برای پاسداری از حرم اهل بیت(علیهم السلام) پا بر همه تعلقات دنیوی خود گذاشتند و جان شیرین خود را فدا کردند. مگر کجای تاریخ این جنس پاسداری غیرتمندانه از حرم اهل بیت (علیهم السلام) را سراغ داریم که این جانفشانی ها را امری عادی در نظر گرفته و در برابر آن سکوت کرده ایم؟ یا قضیه یمن و جنایاتی که در سایه سکوت مجامع بین المللی علیه مردم مظلوم یمن به ویژه کودکان و زنان می شود و خیلی چیزهای دیگر. این ها باید در اشعار مداحان عزیز کاملاً  نمود پیدا کند و البته تا حدی این اتفاق افتاده است.

منبع: مهر

اتهای پیام/